بیست‌وششم اسفندماه سال ١٣٦٦ یادآور خاطره‌ای دلخراش و حادثه‌ای ناگوار برای مردم شهر نودشه است. در چنین روزی چندین فروند هواپیمای عراقی بر فراز شهر نودشه ظاهر شدند و در نهایت سنگدلی و بی‌رحمی شروع به بمباران شیمیایی شهر نمودند.
اگرچه سالها بود که مردم با هواپیما، بمباران، توپ و گلوله‌بارانها آشنایی داشتند و چندین سال بود که صدای غرّش هواپیماها و گلوله‌بارانها برایشان عادی شده بود؛ امّا این بار قضیه کاملاً فرق می‌کرد. در ابتدا کسی فکر نمی‌کرد که این بمباران از نوع شیمیایی باشد و به همین خاطر مردم بلافاصله بعد از بمباران به کمک همشهریانشان شتافتند؛ چون بزرگترین خصلت مردم شهر نودشه یاری رساندن به همدیگر به موقع مشکلات و گرفتاریهاست و بحمدالله این خصلت شایسته هنوز هم پابرجاست.
آری، مردم آن روزها به مدد و یاری آسیب‌دیدگان از بمباران شتافتند و بعد از گذشت چند ساعتی اشکهای سیاه از چشمان سرازیر شد صدای سرفه و گلودردهای شدید بر فضای شهر حاکم شد و صداها از داخل شهر بلند شد که شهر بمباران شیمیایی شده و مردم بار دیگر همچون گذشته شهر را به مقصد کوه‌ها و غارهای اطراف نودشه تخلیه کردند.
فضای غم و اندوه بر سیمای شهر نشست و خبر شهادت تعدادی از شهروندان در اثر جراحات سخت بمباران شیمیایی به گوش مردم آواره در کوه‌ها و خانه‌باغ‌های اطراف نودشه رسید. بسیاری از مجروحان به بیمارستان‌های کرمانشاه و تهران و تعداد اندکی هم به بیمارستان‌های خارج از کشور اعزام شدند . اکیپی از خبرنگاران خارجی و چندین اکیپ از خبرنگاران داخلی در نودشه حضور یافتند؛ امّا به علّت همزمانی این واقعه با تراژدی هولناک و غم‌انگیز حلبچه‌ی عراق آن‌چنان که مردم می‌خواستند این واقعه بازتاب پیدا نکرد.
درطول چند سال گذشته تعدادی از مجروحان شیمیایی بعد از تحمّل سالها رنج و مشقّت به صفوف دیگر شهیدان پیوسته‌اند و تعدادی هم کماکان در کنج خانه‌هایشان با صدمات ناشی از گازهای شیمیایی دست و پنجه نرم می‌کنند.
آمار شهیدان شهر نودشه نزدیک به ۱۱۰ نفر است امّا تعداد دقیق مجروحان مشخص نیست؛ زیرا تنها در چهار سال گذشته بیش از ۴۵۰ نفر از شهروندان شهر نودشه جهت معاینات پزشکی و تعیین درصد جانبازی تشکیل پرونده داده‌اند.
اگر بخواهیم درمورد مقاومت چند ساله‌ی مردم نودشه مفصّلاً بحث کنیم بایستی کتابها و مقاله‌های چند هزار صفحه‌ای نوشته شود. چون مردم این شهر سالها در جوار رزمندگان ماندند و قهرمانانه از شهرشان دفاع نمودند و بزرگترین نقطه قوّت قلب رزمندگان شدند و به جای تخلیه‌ی شهر جان‌پناه‌های محکم ساختند و مردانه در برابر انواع حملات موشکی، خمپاره‌ای و گلوله‌بارانهای مداوم و چندین بار بمبارا ن خوشه‌ای و شیمیایی ایستادگی نمودند.
بر خود لازم می‌دانم در این روز یاد و خاطره‌ی شهیدان شهر نودشه به‌ویژه جانباختگان بمباران شیمیایی ٢٦ اسفندماه ١٣٦٦ شهر نودشه را گرامی داشته واز تمامی اصحاب رسانه بخواهم که نگذارید حماسه‌ی مردم شهیدپرور و مقاوم شهر نودشه به‌ویژه بمباران شیمیایی این شهر از ذهن‌ها پاک شود.
نظرات